Iedereen om je heen heeft een geweldig leven, toch?
“Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”, luidt de titel van de bekende songtekst van Ramses Shaffy uit de jaren ’70. Met dit lied poogde hij ongelukkige, eenzame en gefrustreerde mensen aan te moedigen plezier te hebben in het leven. Ooit zouden ze allemaal samen komen en niet meer alleen zijn. Het nummer werd een hit en stond 3 weken lang in de Nederlandse hitlijst. En nog steeds zal menig oud hippie hart met meer flower power gaan kloppen bij de gedachte aan dit lied. Ze zouden de wereld verbeteren. Samen. Met elkaar. En niemand zou het nog naar hoeven hebben.
Steeds minder samenzijn?
Tegenwoordig heb ik soms het gevoel dat er niet veel meer over is van deze harmonieuze ideeën over het samenzijn. Vandaag de dag zou het misschien eerder “dwing, vecht, huil, bid, beklag, werk en bedonder” zijn. De wereld lijkt zich langzaam te ontpoppen tot een steeds individualistischere maatschappij waarin iedereen in plaats van naar elkaar te luisteren, elkaar probeert te overschreeuwen. Kijk mij! Klik hier! Dit is de rode lijn die door de sociale media websites loopt. Apps zoals Facebook, Snapchat en Instagram bieden een podium aan iedereen om maar te laten zien hoe gelukkig, succesvol en ondernemend ze zijn, of lijken te zijn. Over de eventuele tegenvallers wordt vooral niet gesproken. Het creëert een algemeen beeld dat iedereen om je heen een geweldig leven heeft en dat dit ook de norm is. Onbewust sluipen de ideeën dat we allemaal altijd maar actief, gelukkig en succesvol moeten zijn zo onze gedachten binnen. Bewust nadenken over of dat wat we zien op Facebook allemaal wel zo realistisch is doen we niet.
Online psychische hulp
Bewijzen dat we gelukkig zijn
Door deze ontwikkeling creëren we ook onbewust de norm dat praten over onze problemen niet zou mogen, want die worden niet gedeeld op de sociale media. Als iedereen het beeld voor zich houdt dat ze altijd gelukkig zijn, is de drempel voor anderen om er voor uit te komen dat ze misschien niet zo gelukkig zijn veel groter. En dat terwijl het nu misschien meer nodig is dan ooit: Depressie is hard op weg volksziekte nummer 1 te worden. Terwijl iedereen druk is om te bewijzen dat ze gelukkig zijn, worden er dus ook steeds meer mensen ongelukkig. Men is vooral heel hard bezig om wat te worden, maar men vergeet dat men al wat is. Namelijk een mens. Een mens dat er mag zijn met z’n eigen talenten en valkuilen, tevredenheid en zorgen, plezier en irritaties. Een mens dat gehoord wil worden. Dat blijkt wel uit het sociale media gebruik. Alleen ik denk dat mensen net zo graag gehoord zouden willen worden in wat er slecht gaat in hun leven. Zoals Ramses Shaffy de eenzame en ongelukkige mensen hoorde: Erkenning dat je problemen echt zijn, dat je je mag voelen zoals je je voelt en dat dat inderdaad niet fijn is.
Shaffy en Trump
Dat erkenning en gehoord worden belangrijk is blijkt misschien ook wel een beetje uit de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tegen alle voorspellingen in en tot de verbazing van veel mensen kwam Donald Trump als winnaar uit de bus. Trump had tijdens zijn campagne erg controversiële uitspraken gedaan waarin hij lelijk uithaalde naar bepaalde bevolkingsgroepen. Hij was racistisch, seksistisch en hij bleek geen verstand van zaken te hebben. Dat klinkt nou niet echt als de meest ideale president. Toch is het de realiteit dat hij nu president zal worden. Hoe kan dit nou? Een verhaal dat in de media veel verteld wordt is dat veel mensen op Donald Trump hebben gestemd omdat ze zich het meest gehoord voelden door hem. Hij erkende de problemen van mensen en beloofde er iets mee te doen. Door middel van heftige uitspraken heeft hij een connectie gemaakt met de emoties van mensen. Misschien ook wel omdat tegenwoordig nog zo weinig mensen die emotionele connectie kunnen maken. De kiezers voelden dat Trump hun problemen serieus nam en onder andere dit heeft de uitslag van de verkiezingen bepaald. Donald Trump was eigenlijk op zijn eigen manier misschien een beetje de Ramses Shaffy van die mensen.
Steeds minder ruimte voor echte aandacht
Het gevoel dat je gehoord wordt is dus heel erg belangrijk. Dan kun je echt contact maken. Er lijkt in deze maatschappij echter steeds minder ruimte voor échte aandacht. Duizenden gesprekken gaan elke dag verloren omdat mensen naar hun telefoon staren in de trein, in plaats van naar hun medereizigers. Verpleegkundigen moeten in dezelfde tijd meer patiënten helpen. Er worden al robots uitgevonden om eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan. Hoe kan het toch dat onze middelen tot communicatie vol op in ontwikkeling zijn, maar we steeds minder gaan communiceren over wat er nou in ons omgaat? Waarom spreken we niet vrij over grote maatschappelijke problemen die er nou eenmaal zijn, zoals Ramses Shaffy dat eigenlijk deed? Waarom verschuilen we ons met ons allen achter Facebook? Of achter mensen die het hardst schreeuwen zoals Donald Trump? Waarom spreken we niet vanuit onszelf over wat er nou echt speelt?
Iedereen wil graag goed uit de verf komen. Maar de realiteit is nou eenmaal dat het leven ups en downs heeft. En terwijl de ene persoon de schijn wekt van een hele lange up, tuimelt de ander down in de afgrond. Dit moeten we niet willen. Eigenlijk is het nu de tijd om die strijdgeest uit de jaren ’70 op te pakken. Niet om de problemen in de wereld op te lossen, daar hebben we nu immers Donald Trump voor 😉 Nee, de strijd die wij gaan voeren zou meer gaan om meer écht contact te krijgen tussen individuen. Gewoon weer het kopje thee gaan drinken bij de buurvrouw. Onze mindere ervaringen en angsten delen omdat het niet erg is, iedereen heeft ze! Als er personen zijn die dat durven, kunnen ze aan anderen laten zien dat het oké is. Het is oké om niet oké te zijn. En we hoeven niet meteen Facebook vol te gooien met verhalen over onze overleden hamster, maar laten we eens beginnen met het vertellen bij een goede vriend, een familielid, een counselor. Ik wil hier best het voorschot geven: Ik ben Jo-anne, en dit is mijn eerste blog en dat vind ik best wel spannend. Maakt de boel een stuk menselijker, vind je niet?
Meld je aan voor online psychologische hulp
Wil jij ook graag je verhaal kwijt, maar weet je nog niet goed hoe of bij wie? Misschien kan een online psycholoog jou helpen. Wij hebben 100% aandacht voor je en nemen de tijd. Therapie via internet (Facetime, Skype, Whatsapp, chat of email). Waar, wanneer en hoe jij het wilt. Onze ervaren online psychologen bieden online psychologische hulp van Dordrecht, Ede tot Ankara (Turkije).
Start vandaag nog met online therapie!
Vul onderstaand formulier in om je aan te melden voor een eerste gesprek met een online psycholoog of als je vragen hebt over onze werkwijze.
Ook kun je een bericht sturen naar info@psycholoogopafstand.nl
